EΝΑ ΕΞΩΤΙΚΟ ΦΡΟΥΤΟ κάποτε με καταγωγή τη μακρινή Κίνα είχε μεγάλη περιέργεια να μάθει πολεμικές τέχνες. Κάθε φορά που έβλεπε ταινίες για το καράτε στην τηλεόραση ενθουσιαζόταν πολύ, και φανταζόταν τον εαυτό του να συμμετέχει σε αγώνες και να νικάει. Είχε βρει μάλιστα και ψευδώνυμο: «Θέλω να με φωνάζετε ‘Το μάτι του Δράκου’!», έλεγε στα άλλα φρούτα και λαχανικά του κήπου. Και πράγματι έτσι το φώναζαν στην Κίνα, όχι για το ταλέντο του στις πολεμικές τέχνες αλλά για το σχήμα του, ενώ στην Ελλάδα ήταν γνωστό απλά ως «λόνγκαν φρουτ».
Έτσι λοιπόν μια μέρα, και αφού είχε ξεμείνει από ταινίες σχετικές με τις πολεμικές τέχνες για να δει, σκέφτηκε να βάλει μπρος το όνειρό του να πάρει μαύρη ζώνη στο καράτε. Γύρισε λοιπόν όλες τις σχολές της πόλης μέχρι να βρει αυτή που πίστευε ότι του ταίριαζε καλύτερα. «Να ξέρεις όμως πως δεν είναι τόσο απλά και ωραία όπως στις ταινίες», το προειδοποίησε ο δάσκαλος του καράτε.
Το λόνγκαν φρουτ πάλι, ενθουσιασμένο όπως ήταν, δεν μπήκε καν στον κόπο να το πολυσκεφτεί. Αφού ολοκλήρωσε την εγγραφή του στη σχολή, πήγε και προμηθεύτηκε κατάλληλες φόρμες, καθώς και μια άσπρη ζώνη την οποία έσφιξε δυνατά στη μέση του. Όχι μόνο δεν απογοητεύτηκε από το πρώτο μάθημα αλλά ενθουσιάστηκε ακόμη περισσότερο. «Σύντομα θα γίνω ο νέος Μπρους Λι», σκέφτηκε, και γύρισε πίσω στον κήπο φορώντας τη φόρμα του καράτε για να δείξει σε όλους πως ήταν πλέον ένας δυνατός καρατίστας.
Μέσα στις επόμενες εβδομάδες όμως, τα μαθήματα άρχισαν να γίνονται όλο και πιο επώδυνα. Τα πεσίματα, οι γρατζουνιές και οι μελανιές έδιναν και έπαιρναν. Το κακό παράγινε όταν μια μέρα το καλό μας λόνγκαν φρουτ κατά λάθος χτύπησε το πόδι του στον τοίχο, με αποτέλεσμα να πονέσει πολύ και να αρχίσει να κουτσαίνει. Τότε έβγαλε μια μεγάλη τσιρίδα από τον πόνο, και όλη η σχολή γύρισε να το κοιτάξει. "Στις ταινίες δεν φαίνεται τόσο δύσκολο...", είπε για να δικαιολογηθεί, και όταν πήγε στα αποδυτήρια για να αλλάξει, σιγομουρμούρισε: "...σίγουρα δεν είναι όπως στις ταινίες".
Έπειτα πήγε σπίτι και έβαλε να δει το Καράτε Κιντ με το διάσημο «χτύπημα του γερανού» για να πάρει θάρρος. Αφού χόρτασε να το βλέπει, σκέφτηκε την επόμενη μέρα να κάνει το ίδιο στο μάθημα, ώστε να αποδείξει σε όλους την αξία του, παρ’ όλο που το πόδι του ήταν χτυπημένο. Έτσι και έγινε: την επόμενη μέρα κατά τη διάρκεια της προπόνησης, στάθηκε στο ένα πόδι με τα χέρια απλωμένα, και σήκωσε το άλλο ψηλά, μιμούμενος την κίνηση που είχε δει στην ταινία, και περιμένοντας τον αντίπαλό του να πλησιάσει. Μόλις αυτός πλησίασε, του έριξε μια δυνατή κλωτσιά με το πόδι που είχε χτυπήσει την προηγούμενη μέρα. Όπως ήταν φυσικό βόγγηξε απ’ τον πόνο.
«Εσύ που τσίριζες χθες απ’ τον πόνο, σήμερα μας παριστάνεις το Καράτε Κιντ;», του είπαν αυστηρά τα άλλα φρούτα και λαχανικά, και έτσι κατάλαβε πως στις ταινίες γίνονται πολλά που δε γίνονται στην πραγματικότητα. Έπειτα το πλησίασε ο δάσκαλος, και του εξήγησε πως χωρίς πόνο δε γίνεται να αποδώσει κανείς στις πολεμικές τέχνες, αλλά όπως και να ‘χει θα πρέπει να προσέχει και να μην υπερβάλει.
Και έτσι το καλό μας λόνγκαν φρουτ τα επόμενα χρόνια και με πολλή επιμονή μα και υπομονή κατάφερε να κατακτήσει με τη σειρά όλες τις ζώνες: από την άσπρη και την κίτρινη, μέχρι την καφέ και την μαύρη.