Ένας εκτυπωτής κάποτε σε ένα νοικοκυριό είχε μεγάλη περηφάνια για τις ικανότητές του. "Είμαι πολύ καλύτερος από το καρμπόν, αλλά και το φωτοτυπικό", έλεγε και ξανάλεγε, και συνέχιζε: "αν θέλετε να κάνετε τη ζωή σας εύκολη να έρχεστε σε μένα". Και πράγματι οι άλλες ηλεκτρικές συσκευές στο σπίτι εντυπωσιάζονταν με το πόσο εύκολα μπορούσε να τους τυπώσει το οποιοδήποτε κείμενο, έγχρωμο ή ασπρόμαυρο, με εικόνες ή χωρίς.
"Καλός είσαι, αλλά ώρες ώρες γίνεσαι σπάταλος στο μελάνι", του είπε μια πένα, η οποία βρισκόταν δίπλα στο γραφείο, και την οποία η νοικοκυρά χρησιμοποιούσε σπάνια, μόνο όταν ήθελε να γράψει κάποιο γράμμα η ίδια. Ο καλός μας εκτυπωτής πάλι παρεξηγήθηκε αφού πίστευε πως έκανε την δουλειά του στην εντέλεια και δεν του είχε περάσει ποτέ από το μυαλό πως ίσως κάποια μέρα θα ξέμενε από μελάνι.
"Εγώ πάλι, ξέρω να κάνω ακριβώς την οικονομία που χρειάζεται ώστε να μην πάει τίποτα χαμένο", συμπλήρωσε η πένα. Τότε ο εκτυπωτής, για να αποδείξει την αξία του, σκέφτηκε να της προτείνει να βάλουν στοίχημα: θα προσπαθούσαν ο καθένας να αντιγράψει ολόκληρο βιβλίο, χρησιμοποιώντας ακριβώς όσο μελάνι χρειαζόταν, ώστε να παραδώσουν κάτι ολοκληρωμένο και όμορφο.
Η πένα συμφώνησε, όμως επειδή γνώριζε πως θα τα έκανε όλα αργά, διάλεξε ένα πολύ μικρό βιβλίο, ένα εγχειρίδιο τσέπης. Ο εκτυπωτής που γνώριζε πως ούτως ή άλλως ήταν πολύ πιο γρήγορος το δέχθηκε αμέσως, αλλά για τον εαυτό του επέλεξε να εκτυπώσει ένα μεγάλο βιβλίο τριακοσίων σελίδων με θέμα την Οικονομία.
Και έτσι λοιπόν άρχισε ο διαγωνισμός. Η πένα έπαιρνε ένα-ένα τα χαρτιά και με πολλή υπομονή αντέγραφε το κείμενο από το κανονικό βιβλίο, ο εκτυπωτής πάλι με σβελτάδα τα ξεπετούσε. Τόσο πολύ μάλιστα ενθουσιάστηκε, που άρχισε να πετάει τα χαρτιά και να τα φτύνει από δω κι από κει, για να δείξει πόσο γρήγορος ήταν. "Θα τα μαζέψω μετά...", έλεγε και συνέχιζε. Ώσπου κάποια στιγμή... ξέμεινε από χαρτί. Η στάθμη του μελανιού όμως βρισκόταν ακόμη ψηλά.
"Και τώρα;", ρώτησε ο εκτυπωτής απορημένος.
"Τώρα θα... ξεκουραστείς για κάποιο καιρό!", του είπε η πένα, η οποία ολοκλήρωσε το οπισθόφυλλο του βιβλίου της. Έπειτα του το υπέγραψε, και του το έδωσε ως αναμνηστικό.
Από εκείνη τη μέρα ο καλός μας εκτυπωτής έμαθε να κάνει οικονομία όχι μόνο στο μελάνι, αλλά και στο χαρτί, και να υπολογίζει ως την παραμικρή λεπτομέρεια πόσο θα σπαταλούσε απ’ τα δυο κάθε φορά που του έδιναν να εκτυπώσει κάτι.
