ΕΝΑΣ ΔΙΑΒΗΤΗΣ ΣΧΕΔΙΟΥ κάποτε σε ένα σχολείο δυσκολευόταν πολύ να ζωγραφίσει ολοκληρωμένο κύκλο."Πρέπει να καταφέρω να ισορροπήσω...", σκεφτόταν καθώς ακουμπούσε τα δυο πόδια του στο χαρτί κάθε φορά που πήγαινε να το προσπαθήσει. Έπειτα κρατούσε το ένα πόδι σταθερό και προσπαθούσε να κάνει μια ολόκληρη στροφή με το άλλο χωρίς να το σηκώσει από το χαρτί. Στα μισά όμως ζαλιζόταν από το ύψος έπειτα έχανε την ισορροπία του και έπεφτε κάτω. Και έτσι ο κύκλος μονίμως έμενε μισοτελειωμένος.
Με τα πολλά σκέφτηκε να τα παρατήσει τελείως. "Ίσως έχω καλύτερη τύχη σαν απλό μολύβι...",παραδέχθηκε μπροστά στα άλλα σχολικά είδη, τα οποία απόρησαν με την απόφασή του. Σε καμία περίπτωση όμως δεν ήθελαν να του κάνουν το χατήρι, αφού και τα ίδια δυσκολεύονταν πολύ να κάνουν κύκλο. "Καταλαβαίνουμε ότι είναι δύσκολο, αλλά μήπως θέλεις περισσότερη προσπάθεια;", το ρώτησαν, αλλά αυτό δεν έλεγε να αλλάξει γνώμη.
Ώσπου μια μέρα, τα σχολικά είδη αποφάσισαν να πάνε στο Τσίρκο για να διασκεδάσουν. Εκεί εντυπωσιάστηκαν πολύ με αυτά που είδαν, αφού στα νούμερα της παράστασης συμμετείχαν λογής λογής ζώα, από ελέφαντες που στέκονταν στα δυο τους πόδια, μέχρι μαϊμούδες που σκαρφάλωναν στα πιο ψηλά σημεία της σκηνής. Περισσότερη εντύπωση όμως κι από τα ζώα τους έκανε ένα κορίτσι που περπατούσε με ξυλοπόδαρα.
"Μα πώς το κάνει και δεν πέφτει;", αναρωτήθηκε ο καλός μας διαβήτης. Έμεινε ακόμη πιο έκπληκτος όταν μετά από λίγο το κορίτσι παράτησε τα ξυλοπόδαρα και σκαρφάλωσε σε ένα τεντωμένο σχοινί που κρεμόνταν ψηλά κοντά στο ταβάνι της σκηνής. Απόρησε όταν την είδε όχι απλά να ακροβατεί πάνω του, αλλά και να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της χωρίς να κοιτάξει καθόλου στο έδαφος. Το αποκορύφωμα ήρθε όταν κάποια στιγμή έβγαλε ένα μεταξωτό μαντίλι από την τσέπη της και το έδεσε στα μάτια της, έπειτα συνέχισε να ισορροπεί πάνω στο σχοινί και να κάνει τούμπες. Όλοι την καταχειροκρότησαν, με πρώτο τον διαβήτη, αφού του μπήκε μεγάλη περιέργεια για τις ικανότητές της.
"Ήθελα να σε ρωτήσω πώς τα καταφέρνεις και δε ζαλίζεσαι", τη ρώτησε όταν η παράσταση τελείωσε και πήγε να τη βρει.
"Το μυστικό είναι να μην κοιτάς ποτέ κάτω και να μην σταματάς ούτε στιγμή", του είπε αυτή, και του προσέφερε το μαντίλι της. Αυτός το έβαλε στα μάτια του, έπειτα πάτησε το ένα του πόδι στο χαρτί και με το άλλο προσπάθησε να κάνει τέλειο κύκλο.
"Τα κατάφερα;", απόρησε λίγο πριν ενώσει τις δυο άκρες του κύκλου. Έπειτα ανασήκωσε το μαντίλι για να δει τι είχε ζωγραφίσει και, όπως ήταν φυσικό, για ακόμη μια φορά έχασε την ισορροπία του και έπεσε. Αυτή τη φορά όμως σχεδόν τα είχε καταφέρει. "Και σαν τελευταίο μάθημα, ποτέ να μην είσαι ανυπόμονος...!", του είπε το κορίτσι ακροβάτης, και με αυτά τα λόγια τον καληνύχτισε.
Αυτός πάλι συνέχισε τις πρόβες μόνος του, ώσπου κάποια στιγμή όχι μόνο κύκλους έμαθε να ζωγραφίζει, αλλά και να δρασκελίζει πάνω στο χαρτί για να μετράει αποστάσεις χωρίς να πέφτει ποτέ. Φήμες λένε δε πως χρόνια ολόκληρα αργότερα ο καλός μας διαβήτης έμαθε τόσο καλή ισορροπία που αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το χορό.
