EΝΑ ΝΤΡΑΜ κάποτε είχε κουραστεί να τις τρώει. "Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει όντως να με χτυπάει τόσο δυνατά η μπαγκέτα, αλλά το θεωρώ απαράδεκτο να φεύγω με μελανιές", έλεγε στα άλλα μουσικά όργανα στο ωδείο. Αυτά πάλι γελούσαν μόνο που το άκουγαν, αφού το θεωρούσαν φυσικό για ένα ντραμ να τρώει ξύλο.
Έτσι λοιπόν κι αυτό μια μέρα, αφού κουράστηκε καλά καλά να τις τρώει και έβλεπε πως κανένας δεν το καταλάβαινε, παρουσιάστηκε μπροστά τους γεμάτο τσιρότα και χανζαπλάστ και μια βαλίτσα στο χέρι."Κουράστηκα να τις τρώω, θα σας αφήσω και θα φύγω", τους είπε. Έπειτα τους γύρισε την πλάτη και απομακρύνθηκε χωρίς να πει κουβέντα. Αυτά τότε ανησύχησαν πολύ, αφού το ντραμ ήταν απαραίτητο στην ορχήστρα και χωρίς αυτό δεν θα μπορούσαν να παίξουν.
"Χωρίς το ντραμ καήκαμε", τους είπε το κλαρίνο. "Ίσως πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη για να γυρίσει πίσω. Αύριο έχουμε παράσταση".
"Άστο να φύγει, δεν το χρειαζόμαστε", τους είπε η μπαγκέτα, η οποία κατάλαβε πως το είχε παρακάνει αλλά δεν θέλησε να το παραδεχθεί. "Θα κάνουμε συναυλία χωρίς αυτόν", συνέχισε, και με τα πολλά τους έπεισε πως το ντραμ ήταν γκρινιάρικο και πως δεν το είχαν πραγματικά ανάγκη.
Την επόμενη μέρα, την μέρα της παράστασης, ο κόσμος άρχισε να συρρέει στο ωδείο. Τα μουσικά όργανα που θεώρησαν ότι μπορούν να ανεβάσουν παράσταση χωρίς το ντραμ ανέβηκαν στην σκηνή και προετοιμάστηκαν. "Χωρίς το ντραμ ποιος θα μας δίνει ρυθμό;", αναρωτήθηκε τελευταία στιγμή το κλαρίνο. Δεν βρέθηκε κανείς να απαντήσει.
Έτσι λοιπόν άρχισαν και έπαιζαν ο καθένας στον ρυθμό του. Άλλο ρυθμό είχε η κιθάρα, άλλον το βιολί, άλλο το πιάνο, και άλλον η τρομπέτα. Το κλαρίνο πάλι, που το υποπτεύθηκε πως χωρίς το ντραμ θα γίνει χαμός, έκατσε στη γωνία για να μην γίνει ρεζίλι. Από την φασαρία που προέκυψε, ο ένας ακροατής μετά τον άλλο σηκώνονταν από τα καθίσματά τους και αποχωρούσαν από την αίθουσα.
"Ρεζίλι γίναμε", παραδέχθηκε η μπαγκέτα. Έπειτα, αφού το ωδείο άδειασε και τα μουσικά όργανα έμειναν μόνα τους, κατάλαβαν το λάθος τους και θύμωσαν πολύ με την μπαγκέτα, η οποία δεν είχε λόγια να δικαιολογηθεί. Έτσι λοιπόν αποφάσισαν να ζητήσουν συγγνώμη από το ντραμ. Του έγραψαν μάλιστα γράμμα με το οποίο του εξηγούσαν πως ήταν λάθος τους που γελούσαν τόσο καιρό με το ξύλο που είχε φάει, και πως θα χαιρόντουσαν πολύ να το έχουν πίσω.
Την επόμενη μέρα, το ντραμ επέστρεψε. Πρώτη η μπαγκέτα του ζήτησε συγγνώμη, και υποσχέθηκε πως από εδώ και πέρα θα του φέρονταν καλύτερα. Αυτό πάλι χάρηκε πολύ που επιτέλους τα άλλα μουσικά όργανα κατάλαβαν την αξία του και το τι είχε τραβήξει τόσο καιρό για να δουλεύει η ορχήστρα ρολόι. Από τότε όλα μαζί ευτυχισμένα ανεβάζουν υπέροχες μουσικές παραστάσεις στις οποίες η μπαγκέτα με το ντραμ συμφιλιωμένοι δίνουν ρέστα.
