ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ήταν μια νεραϊδούλα που την έλεγαν Δελφίνη και η οποία αγαπούσε πολύ το κολύμπι στην θάλασσα. Όσο απολάμβανε να κολυμπάει όμως, άλλο τόσο δεν έλεγε να αποχωριστεί τα μπρατσάκια της και φρόντιζε να πηγαίνει μόνο στα ρηχά, αφού ήταν πολύ φοβιτσιάρα.
Ώσπου μια ωραία μέρα οι νεράιδες της νεραϊδοχώρας σκέφτηκαν να οργανώσουν κολυμβητικούς αγώνους για να δουν ποια ήταν η πιο γρήγορη στο κολύμπι. Για να δώσουν μάλιστα ενδιαφέρον στον αγώνα, η βασίλισσα Τιτάνια υποσχέθηκε πως θα μοίραζε μετάλλια στις νικήτριες: χρυσό σε όποια ερχόταν πρώτη, αργυρό στη δεύτερη και χάλκινο στην τρίτη. Η Δελφίνη ενθουσιάστηκε τόσο μόλις το άκουσε που δήλωσε κατευθείαν συμμετοχή.
Την πρώτη μέρα που γινόταν οι δοκιμαστικοί αγώνες όμως, εμφανίστηκε φορώντας τα μπρατσάκια της και οι άλλες νεραϊδούλες έσκασαν στα γέλια μόλις την είδαν. "Μήπως να τα έβγαζες για να πηγαίνεις πιο γρήγορα;", της είπαν κοροϊδευτικά μόλις αυτή βγήκε τελευταία και καταϊδρωμένη απ' την πισίνα.
"Πρέπει να προετοιμαστώ καλύτερα", σκέφτηκε αυτή και έτσι την επόμενη μέρα πήγε σε μια λίμνη για να δοκιμάσει να κολυμπάει χωρίς τα μπρατσάκια. Μαζί της πήγε για να τη βοηθήσει και η νεράιδα Ρόη, η οποία αγαπούσε εξίσου το κολύμπι. Αφού την χρονομέτρησε για ώρες ολόκληρες, στο τέλος της έδωσε μια καλή συμβουλή: "πρώτος βγαίνει όποιος ξέρει καλό μακροβούτι". Η Δελφίνη ούτε να το ακούσει όμως δεν ήθελε, αφού ούτε να βουτήξει το κεφάλι στο νερό τολμούσε, μα ούτε και να πάει στα άπατα. Συνέχισε όμως να προπονείται με πείσμα, ώσπου με τα πολλά βράδιασε και αναγκάστηκε να γυρίσει στο σπίτι.
Την επόμενη μέρα, εμφανίστηκε μπροστά στις άλλες κολυμβήτριες χωρίς μπρατσάκια. Αυτές απόρησαν τόσο που άρχισαν να τη χειροκροτούν αμήχανα πριν καλά καλά αρχίσει ο αγώνας. Όταν δε μπήκαν στο νερό και άρχισαν να κολυμπούν έμειναν έκπληκτες με την ταχύτητά της, αφού κολυμπούσε με τέτοια χάρη και άνεση που λίγα μόλις λεπτά μετά την εκκίνηση και της είχε αφήσει μέτρα ολόκληρα πίσω.
Μόλις όμως ξαφνικά βρέθηκε στα άπατα, άρχισε να τα χάνει. Τόσο δε τρομοκρατήθηκε στην ιδέα ότι με την τεντωμένη πατούσα της δεν έφτανε πλέον τα πλακάκια της πισίνας, που σάστισε. Έτσι σταμάτησε να κάνει κολύμπι και άρχισε να παλεύει με το νερό για να επιπλεύσει. Μια - μια οι άλλες νεραϊδούλες την προσπερνούσαν πιτσιλόντας νερό στο πρόσωπο και στα μαλλιά χάρη στη δύναμη με την οποία κολυμπούσαν, κι αυτή ανήμπορη απλά έβαζε τα χέρια της μπροστά στα μάτια της για να προστατευτεί. Έμεινε τελευταία.
"Ώρα να βουτήξεις και το κεφάλι μέσα!", της φώναξε η Ρόη απ' την εξέδρα και η Δελφίνη αναθάρρεψε. Τότε, και αφού είδε πως ούτως ή άλλως την είχαν καταβρέξει στο πρόσωπο και τα μαλλιά της έσταζαν νερό, έκλεισε τα μάτια και αφού βούτηξε ολόκληρη στο νερό, έβαλε όλη της τη δύναμη για να κάνει μακροβούτι.
Αρκετά μέτρα αργότερα τα ξανάνοιξε. Μόλις βγήκε απ' το νερό διαπίστωσε πως είχε φτάσει στη γραμμή τερματισμού. Αφού έτριψε καλά τα μάτια της για να τα ανοίξει, κοίταξε προς τα πίσω όπου είδε τις άλλες νεράιδες με νύχια και με δόντια να παλεύουν να τη φτάσουν. Είχε έρθει πρώτη.
"Αυτό δικαιωματικά σου ανήκει", της είπε η βασίλισσα Τιτάνια δίνοντάς της το χρυσό μετάλλιο. Έπειτα της έδωσε το χέρι για να τη βγάλει από την πισίνα και την ανέβασε στο βάθρο για να τη δουν οι άλλες νεράιδες και να τη θαυμάσουν. Αυτή συγκινημένη παρέλαβε το μετάλλιο και ευχαρίστησε την καλή της φίλη Ρόη για τις συμβουλές, αφού χάρη σε αυτή κατάφερε να νικήσει το φόβο της αλλά και να μάθει να κάνει μακροβούτι.
Από εκείνη τη μέρα συνεχίζει να απολαμβάνει το μπάνιο στη θάλασσα ή στην πισίνα, εφεξής χωρίς μπρατσάκια και χωρίς να φοβάται μη βρέξει τα μαλλιά της.
